Zondag - 23 oktober 2011

Vijfendertig jaar getrouwd, dat moet gevierd worden en waar kun je dat beter doen dan in Turkije.

Hotel Panorama in Alanya heeft goede familierecensies en is onze bestemming. Gelukkig is er nog een laatste familiekamer vrij bij reisorganisatie Sunweb; wie houdt er nu rekening mee dat in Nederland herfstvakantie is! Vroeger moesten we wel, maar nu niet meer.

11.31 uur : Met het hele gezin vertrekken we naar Schiphol. Met wat passen en meten vullen we de Honda met 4 grote koffers. Over de A2 naar Utrecht (12.43), daarna de afslag naar de A9 (12.55), waarna we met wat zoekwerk op een industrieterrein de vooraf geboekte parkeerplek vinden. We hebben 189 km gereden.

~ Op weg naar Schiphol ~

Enkele jongeren zijn daar een bedrijfje gestart, hebben een (kleine) parkeerplaats bij een bedrijf gehuurd, laten ons overstappen in een busje en scheuren naar de vertrekhal van Schiphol (13.30 uur), waarna ze onze auto daarna wegbrengen naar een grote parkeerplaats bij Aalsmeer. Als dat maar allemaal goed gaat, maar dat schijnt tegenwoordig allemaal bij vliegen te horen!

~ We zijn er ~

We zijn wat vroeg, tijd genoeg om rond te kijken en onze vloeistoffen op te drinken. Onze plastic flesjes drank worden leeggedronken. Dorst of niet, maar je mag ze niet meenemen in het vliegtuig. Ook dat schijnt tegenwoordig allemaal bij vliegen te horen.

14.30 uur : Een vriendelijke jongedame geeft ons een label voor aan het koffer en dan mogen we doorlopen. Dan mogen we een jongedame uitzoeken waar we de koffers zullen afgeven. Er zitten veel van die dames achter een computerschermpje naast een transportband. Ik kies een blonde in een blauw mantelpakje, die zal me wel geen moeilijke vragen stellen. Gelukkig heb ik ervaren medepassagiers bij me, die thuis hebben ingecheckt (zo noemen ze een plaats bespreken!).

~ Incheckbalie ~

Zo, nu gaan we beginnen aan de "Drop Off". Zo heet het inleveren van een koffer ...
Met een groot papier stap ik op de blonde jongedame af en geef het papier en het strookje af en zeg netjes: "Alstublieft". Ze kijkt me nauwelijks aan, zegt niets. De ongeïnteresseerdheid en de verveling straalt van haar gezicht. Ze kijkt op het incheckpapier en begint op haar schermpje te loeren. Dan kijkt ze me aan en geeft zacht een bevel dat ik niet kan verstaan en stuurt mijn blik met haar ogen naar de transportband. Ik leer snel en mede door een por in mijn rug van iemand achter me, begrijp ik dat het koffer op de band moet worden getild. O, vlug doe ik dat, voordat ze boos wordt. Ik zet het koffer mooi rechtop, zodat ze goed bij het handvat kan om daar het label aan te bevestigen, terwijl ik haar glimlachend probeer aan te kijken.
Maar ze kijkt vernietigend terug, terwijl ik weer een aansporing van achteren krijg dat ik het koffer niet rechtop mag zetten, maar op zijn kant. Zo hoeft ze niets te zeggen en ik weet wat me te doen staat. Ik hakkel nog: "...maar aan de zijkant zit geen handvat", maar daar wordt niet op gereageerd. Vlug draai ik het koffer een kwartslag, waarop ze een zucht laat ontsnappen en constateert dat blijkbaar bij zo'n figuur dat ze nu voor zich heeft, ook zo'n hopeloos koffer hoort. Ze buigt zich weer naar de bovenkant van het koffer die nu verder van haar afligt en het lukt haar met een kromme rug het label te bevestigen.

Ze komt weer terug recht en reikt me het incheckpapier aan. Ik wil nog vragen of ze het papier niet meer nodig heeft, maar besef juist op tijd dat dit een overbodige vraag is en slik mijn woorden in. Haar ogen zoeken al het volgende slachtoffer achter me en ik begrijp dat ik me moet verwijderen.
Het is lang geleden dat ik nog indruk maakte op blonde jongedames en op hun belangstelling kon rekenen. Terwijl ik afdruip en nog eens rondkijk en de andere incheckdames taxeer (maar daar is het nu toch te laat voor), valt het me op dat het allemaal van die jonge meiden zijn in die rare mantelpakjes. Waar zouden deze dames toch blijven als ze oud zijn? Wie het weet, mag het zeggen. Maar eerst moet ik wachten op mijn reisgenoten, die alle drie een handvat aan de zijkant van hun koffer hebben.

 We gaan weer verder en moeten trachten door te dringen tot het binnenste van de vertrekhal zodat we dichter bij de vliegtuigen komen! Daarvoor komen we in een wachtrij met een hekwerk zoals je ook ziet bij de Efteling. Het is druk en we lopen heen en terug en dan weer heen en weer terug en dan de laatste keer heen, waar een meneer staat (in uniform vanzelfsprekend) die ons vertelt dat we in de verkeerde rij staan. "Dat hebben ze U medegedeeld bij het inchecken, meneer", legt hij uit. "Dit is de rij van EU-landen". Och ja, dat klopt, Turkije is nog niet bij de Europese Unie. Ik denk er het mijne van en zie de blonde jongedame weer voor me ... gelukkig niet in levende lijve, maar in gedachte!

We mogen onder het hek door en komen bij de andere wachtrij die veel korter is. Bij een loket zitten 2 marechaussees die even in ons paspoort kijken en ons dan een prettige reis wensen! Is dit alles, denk ik nog, ik dacht dat de bewaking veel strenger was. Maar ik hou het bij denken, ik zeg bedankt en loop door!!

We komen in een grote ruimte met veel winkeltjes en restaurantjes. Allemaal gelegenheden waar je voor veel geld weinig geboden krijgt of spullen je niet nodig hebt. We zoeken een koffiehoekje, hier heet dat Foodcourt D-Pier 663, en drinken uiteraard koffie. Mijn medereizigers vinden het raar dat ik mijn meegebrachte boterhammetjes uit een plastic zakje haal. Zij gaan liever in de rij staan en geven de voorkeur aan een onder een rode lamp warm gemaakt worstebroodje, waarna ze gaan klagen dat het veel te duur is voor zo'n klef broodje.

15.15 uur: de koffie is op en we lopen nog wat verveeld door en langs winkeltjes. Je moet toch wat ...

15.45 uur : we lopen en laten ons voor een deel lopen (over een vlakke roltrap, die dus eigenlijk geen trap is) naar Gate 47 en die schijnt het verst verwijderd te zijn van alle Gates (Gates of Gaten, ik blijf het maar een vreemd woord vinden). Nu begrijp ik ook waarom ze hier een rolvloer hebben.

Bij Gate 47 staan ze ons op te wachten. Met ze bedoel ik de veiligheidsmensen, die staan voor een grote ruimte met wanden van glas. Gelukkig gaan wat passagiers voor en kan ik zien wat de bedoeling is: jassen uit, riem af, schoenen uit, handbagage en andere ijzerwaren in een bakje op de transportband en dat alles wordt gecontroleerd door een heel jong veiligheidsmeisje achter een monitor. Dat verbaast me, dat zo'n jong meisje zo'n belangrijke taak heeft. Ze slaat geen alarm en ik wil doorlopen voor de lichaamscontrole.

"Handen uit de zakken!!!", wordt me bars toegeroepen door een veiligheidsvrouwmens. Weet ik veel, dat dat niet mag ... Gelukkig zakt mijn broek zonder riem niet naar beneden, anders sta je daar ook nog voor joker. Er loopt ook nog een mannelijke veiligheidsmeneer rond, die me begint te betasten maar niet vindt waar hij naar op zoek is, waarna ik me weer mag aankleden. Nu is er geen weg terug, nogmaals worden onze papieren nagekeken (gecheckt in vliegtuigtaal) door een ditmaal vriendelijk mantelpakje en mogen we plaatsnemen in de glazen kooi, nog even wachten: mijn luchtdoop is aanstaande.

En ja hoor! Daar staat ie. We kunnen hem zien als we naar buiten kijken, het is een witte met overwegend groene versieringen. Transavia.com staat op zijn flank geschreven met een grote T op de achtervin.

~ daar staat ie: een Boeiing 737-800 ~

Het is en blijft de enige keer dat we de buitenkant van "ons" vliegtuig zien. Op de terugreis zullen we de buitenkant van het vliegtuig zelfs helemaal niet zien!

16.10 uur : Het grote moment is aangebroken, we krijgen een teken dat we ons naar het vliegtuig mogen begeven en wandelen door een lange gang cq slurf rechtstreeks naar het vliegtuig. Eigenlijk zou ik liever op de klassieke manier met een trap naar boven klimmen, bij de deur aangekomen nog eens omkijken en afscheid nemen van moeder aarde. Maar tijden veranderen.

Bij de de deur staat deze keer een groen mantelpakje me "welkom aan boord" te wensen, maar voordat ik binnen stap wil ik eerst de buitenwand van zo'n vliegtuig toch eens goed inspecteren. Ik voel er eens aan, neem hem tussen duim en wijsvinger en constateer dat die wand maar ongeveer 3 mm dik is (of eigenlijk 3 mm dun is). Het groene meisje kijkt me vragend aan en ik verklaar maar meteen dat het mijn eerste vlucht is, met de vraag erbij voegend of ze me in de gaten wil houden? Ze belooft dat ze dat zal doen! Gerustgesteld loop ik verder.

We lopen door het gangpad en zien aan weerszijden 3 stoelen. Wij moeten bij rij 29 zijn. Dat is vrij achteraan in het vliegtuig dat in totaal 31 rijen heeft. Dat zijn dus 186 stoelen, maar ze zijn lang niet allemaal bezet. Ik zit op een stoel naast het gangpad en vind het interieur eigenlijk op een grote bus lijken, met dit verschil dat je nog minder beenruimte hebt en de stoelen veel minder comfortabel zijn dan in een bus.

Dan begint iemand van het personeel door de intercom te praten. Hij vertelt dat hij Roy Spijker heet en purser is, een 'mannelijke stewardess'. Ik kan hem moeilijk verstaan, maar meen te begrijpen dat onze piloot een vrouw is. Helaas zal de piloot de hele reis niets van zich laten horen. De purser vertelt nog iets over het type vliegtuig, de duur van de reis (3 uur en 31 minuten) en over de verkoop van de consumpties. Dan is het tijd voor de veiligheidsinstructies en klappen er kleine videoschermen uit het plafond. Het valt me op dat daar bijna niemand in geïnteresseerd is!

16.35 uur : Het vliegtuig zet zich in beweging en gaat naar de startbaan.

16.45 uur : Het vliegtuig staat klaar op de startbaan, begint te brullen en daar gaan we ... de lucht in. Zonder problemen verwerk ik de gevoelens die daar bij schijnen te horen!

Nadat we de riemen los mogen maken, verwissel ik van plaats en ga aan een raampje zitten in de rij naast ons waar 2 stoelen vrij zijn. Naar buiten turend probeer ik of ik op de grond iets kan herkennen. Ik meen de Veluwe te zien, later een voetbalstadion (dat moet ergens in Duitsland zijn), maar verder valt me de herkenning van plaatsen erg tegen. Bovendien krijg ik wat kramp in mijn nek. De raampjes zitten te laag en ik moet me in een vreemde houding wringen om naar buiten te kunnen kijken. In een bus zijn de ramen veel groter.

~ uitzicht is niet zo best ~

17.50 uur : we vliegen over de Alpen, die zijn goed te herkennen, dat kan niet missen!

18.15 uur : het wordt donker. De mevrouw die voor me zit heeft blijkbaar slaap en laat haar stoel achterover hellen zodat ik nog krapper zit. Tevens laat ze me zien dat het rode haar nep is, want haar grijze scheiding zit nu vlak onder mijn neus. Ik besluit maar om een plaatsje op te schuiven, gelukkig is er nog een lege stoel naast me!

18.55 uur : de purser geeft weer wat informatie. We vliegen nu boven Bulgarije, de snelheid is 850 km/u, de buitentemperatuur is - 55 graden en de hoogte is 12,5 km.
De conclusie: Ik heb me nog nooit zo snel verplaatst, ik ben nog nooit ergens geweest waar het zo koud is en ik ben nog nooit zo hoog in de lucht geweest. En van al die persoonlijke records merk je eigenlijk niets! Vliegen is en blijft een opmerkelijk fenomeen!

19.55 uur : We beginnen te dalen.
20.03 uur : "Prepare landing, fasten seatbelts" begint op de videoschermen te knipperen.
20.15 uur : Geland in Antalya, zonder problemen.

We verlaten het vliegtuig weer door een slurf en komen in een grote hal. Bij een loket mogen we € 15 afrekenen, waarvoor we een sticker in ons paspoort krijgen met een rode stempel met datum. Dan mogen we in de rij gaan staan voor de echte paspoortcontrole. Er zijn wel 8 lange rijen. De Turkse douanier doet niet moeilijk, ik heb de indruk dat ze vooral goed naar de sticker in het paspoort zoeken en zo controleren of je betaald hebt.
Sneu voor de reizigers die niet wisten dat je eerst een sticker met stempel moet halen, waardoor ze terug moeten naar het loket en weer achter kunnen aansluiten. Daarna de koffers ophalen en uiteindelijk staan we buiten, maar waar naar toe?

Maar ook dat is geregeld. Er staat een klein Sunweb-kraampje, waar een jongedame ons de weg wijst naar een gereedstaande bus, waar we om 20.50 uur klaar zitten voor de reis naar onze verblijfplaats Alany, een reis van 125 km. De bus stroomt helemaal vol met Nederlandse vakantiegangers, ook van andere reisorganisaties.

Om 21.10 uur vertrekt de bus en een jongedame in mantelpakje die nu hostess heet, vertelt ons het een en ander wat we moeten weten over ons verblijf in Turkije: o.a. over de fooi aan de buschauffeur.

De bus stopt onderweg bij verschillende hotels om steeds vakantiegangers uit te laden die een ander hotel geboekt hebben. Ook stoppen we voor veel verkeerslichten op de autoweg, maar ook nog bij een wegrestaurant, waar we eindelijk met het echte(?) Turkije kennis maken.
Enkele medepassagiers beginnen meteen aan een groot brood met shoarma! Al met al duurt de busreis 2 uur en 20 minuten, waardoor het al 23.30 uur is wanneer we bij ons hotel in Alanya aankomen, onze verblijfplaats de komende week!

Ik concludeer dat de reis met de bus in Turkije (3.15 uur) bijna net zo lang heeft geduurd als de hele vliegreis (3.30 uur)! De reis in Nederland tot vertrek heeft 5 uur en 15 minuten geduurd. Totaal: 12 uur!

+++

Als we uitstappen zien we, dat Hotel Panorama helemaal in het donker is gehuld. Niet wat je noemt een spetterende aankomst. Onze hostess snelt naar binnen en vertelt ons even later dat er een stroomstoring is, die spoedig opgelost zal zijn. Oké, kan gebeuren, denken we en bij kaarslicht schrijven we ons bij de balie in. Het is stil in het hotel en pikkedonker.

Er is ons nog een maaltijd beloofd, maar we moeten wachten tot er weer elektriciteit is! Het lijkt er niet op dat het personeel zich daar  erg druk over maakt. We zullen een half uur in een donkere hal zitten, samen met enkele andere vakantiegangers die we niet kunnen zien.

00.05 uur. Het licht gaat aan en we worden uitgenodigd om wat te eten en maken kennis met "all inclusive": we hoeven niet te betalen! Het smaakt voortreffelijk na zo'n lange reis.
De koffers hoeven we niet zelf naar de kamer te slepen. Daar hebben ze een bijdehante knaap voor, die druk pratend in gebroken Engels en zelfs af en toe een grapje makend, onze bagage op een karretje naar onze kamer vervoert. Thuis is ons al verteld, dat wanneer je het personeel op de eerste dag een goeie fooi geeft, ze de rest van het verblijf extra hun best voor je zullen doen. Dus we stoppen hem € 5 toe. Maar helaas ... we zullen hem de rest van ons verblijf niet meer zien!

01.00 uur: We gaan naar bed en zetten meteen de klok 1 uur vooruit ! 02.00 uur : Turkse tijd!

 +++

Zo komt aan een lang verhaal een einde, en dan hebben we het nog niet gehad over:
+ een familie uit Posterholt, die bij ons in het taxibusje naar Schiphol zat
+ de wc in een vliegtuig
+ de verkoop van consumpties in een vliegtuig
+ de baby van een medepassagier in een vliegtuig
+ de film die vertoond werd in het vliegtuig
+ de begeleiding van mijn vliegangst door de stewardess
+ een dronken Duitser in donker Alanya

Eind goed, al goed!