1 + parkeerplaats in Pompeii +

Uiteindelijk rijden we een parkeerplaats op bij Pompeii, het lijkt een privé-parkeerplaats. Er zijn hier openbare parkeerplaatsen genoeg, maar onze chauffeur annex reisleider heeft ook hier zijn adresje.
Wanneer je een stuk grond hebt in de buurt van zo’n attractie heb je een mooie bijverdienste. Het ziet er allemaal een beetje sjofel uit, maar je kunt er een bus parkeren en chauffeur Gerrit zal wel een dealtje gesloten hebben.

Een rommelige parkeerplek

Theo, de postbode uit Amsterdam, houdt het niet meer langer en moet de hele busrit al heel erg plassen. Door de file duurde de reis wat langer dan verwacht en om in dat kleine toilethokje in de bus te kruipen is ook geen optie voor hem.

Theo,
de Amsterdammer

Gelukkig staan er nogal wat struiken rond de parkeerplaats. Dat is het voordeel van een parkeerplaats, waar het groenonderhoud geen prioriteit heeft: struiken genoeg!

2 + fijne oortjes +

Gerrit geeft onderweg informatie over de excursie en vraagt Peter om weer rond te gaan om geld op te halen voor de oortjes. Ik hoef er geen, die dingen kraken, zitten niet fijn, vallen steeds uit en zijn slecht te verstaan. Ik zorg wel dat ik steeds vlak bij de gids sta.

Er blijken nog 2 mensen geen behoefte te hebben aan zo’n ding: Theo en Toon. Theo heeft dezelfde argumentatie als ik. Wel wordt het natuurlijk een probleem als iedereen zo zou denken; niet iedereen kan dicht bij de gids staan! Toon gelooft het wel en interesseert zich niet zo voor al die oudheden.

Wanneer de gids en Gerrit de hoeveelheid oortjes die nodig zijn bespreken en opmerken dat 3 mensen geen oortjes hoeven, verbazen ze zich daarover en laten duidelijk merken dat ze dat maar raar vinden: “Is er een gids geregeld, zijn er 3 die daar geen behoefte aan hebben!”

Gerrit,
de buschauffeur

Wanneer ik de oortjes zie die medereizigers ontvangen, krijg ik een beetje spijt dat ik er geen genomen heb: deze zijn kwalitatief de beste die we tot nu toe gehad hebben. Later zal ook blijken dat ze het uitstekend doen!

3 + entree 65+ +

In Italië heeft men blijkbaar een puik ouderenbeleid. De entree voor een bezoek aan Pompei bedraagt € 11, inclusief een uitgebreid foldertje met een beschrijving van elk bezienswaardig huis.

Toegangsweg naar de ingang

Entree is voor eigen rekening, maar de gids geeft duidelijk aan dat mensen die ouder zijn dan 65 jaar voor niks naar binnen mogen. Ook jongeren mogen voor niets naar binnen. Daar begrijp ik niks van!

4 + Lunch in Pompeii +

Ook in Pompeii heeft de chauffeur een adresje waar we de lunch kunnen gebruiken. Hij weet een restaurant waar je voor eens schappelijk prijsje een prima maaltijd krijgt.

Er zijn ook nu weer wat medereizigers die daar geen behoefte aan hebben. Gerrit probeert nog door vooraf te vertellen dat bij Pompeii niet veel te krijgen is, dus hij raadt iedereen toch maar aan daar gebruik van te maken. Deze keer besluiten we om mee te doen, je kunt niet elke keer op de zuinige toer gaan.

Buiten staat een stoere Romein,
dat belooft wat!

Wanneer we binnenkomen worden we ontvangen door 2 obers die ons naar 2 grote ronde tafels dirigeren. Achter de receptie zit een oma, die alles in de gaten houdt en de touwtjes strak in handen lijkt te hebben. “Ristorante da Andrea” heet deze eetgelegenheid; het zou me niets verbazen als dit omaatje Andrea blijkt te heten.

Het is niet de bedoeling dat we buiten gaan zitten:
allemaal naar binnen.

Wanneer ik sta te kijken bij het rek met boekjes, staat ze zo bij me en probeert me over te halen om tot kopen over te gaan. Het schijnen allemaal prachtige boekjes te zijn, begrijp ik uit haar mengelmoesje-taal. "Straks", zeg ik, "when I’m leaving". Of ze me gelooft weet ik niet, maar door dit oponthoud ben ik wel de laatste die aansluit bij de tafel.

Daarna worden we in rap tempo geholpen. We mogen ook een consumptie bestellen, die is inclusief. Ik besluit om een biertje te proberen: “Birra Morena”. Op het etiket kijkt een bevallige dame me aan. Blijkbaar de manier om Italiaanse mannen te verleiden om tot consumptie over te gaan van dit merk.

Verleidelijk

Ik kan me niet voorstellen dat Italiaanse mannen daar in trappen, ik vind het niet zo bijzonder (het bier), hoewel het glas wel bijzonder is. Het lijkt op een glazen kelk. We zijn niet voor niets in het katholieke Italië.
Ze hebben verschillende 3-gangen menu’s in de aanbieding, met uiteraard ook weer pasta, maar dat eten we al de hele week. We kiezen voor: 1 Sla + tomaat; 2 Vis en frites; 3 Mandarijn (met steeltje en blaadje!)  

... met steeltje en twee blaadjes.

De maaltijd vergt veel meer tijd, dan is afgesproken met de passagiers die zelf voor een maaltijd zorgen. Excuses daarvoor maakt de chauffeur naar die mensen toe niet!
“Hadden ze ook maar mee moeten gaan”, zal hij wel denken! Er waren overigens veel kraampjes met etenswaren, vertellen ze. Eigenlijk ook logisch bij zo’n grote toeristenattractie!

 5 + Toon +

Toon, onze medereiziger uit Twente, houdt meer van paarden dan van cultuur. Bij de meeste excursies met gids, staat hij meestal achteraf wat rond te kijken en luistert nauwelijks naar wat de dames allemaal te vertellen hebben. Maar aan de dames zal het bij Toon niet liggen, dat hij er niks aan vindt. Een boer van het Twentse land heeft niet zoveel met gebouwen uit de oudheid. Toon verzorgt buiten zijn eigen (grote) tuin, de tuinen van zijn dochters en heeft als hobby paarden. 'Hij is altijd buiten', zegt zijn vrouw Truus.

Toon en Truus,
(bij een andere gelegenheid)

Toch is Toon niet landbouwer van beroep. Hij heeft gevaren en als zeeman de hele wereld gezien. Op zijn arm heeft hij een tattoo. Wat hij gezien heeft, vertelt hij niet. Zullen wel veel kroegen zijn geweest. Iedereen is dan ook verrast, wanneer Toon na afloop van de Pompeii-excursie opmerkt, dat hij het ook interessant gevonden heeft.  

6 + hondjes in Pompeii +

In Pompei lopen veel zwerfhondjes rond, geen grote honden, maar middelgrote die wij als 'van het vuilnisbakkenras' zouden bestempelen. Bij het betalen van de entree, krijgen we zelfs een foldertje met informatie over deze honden. Er blijkt een stichting te zijn die zich met het welzijn van deze honden bezig houdt. Gerrit heeft ons al in de bus al verteld, dat onze gids, Marjet, erg gesteld is op deze honden en zich het lot van deze schepselen aantrekt.

Gids Marjet,
een pittige tante.

En inderdaad, tijdens onze wandeling door Pompei verschijnen plots een drietal honden, die kwispelstaartend om haar heen dansen. Ze opent haar tas en haalt een zakje met worstjes tevoorschijn. Het zijn van die slappe knakworstjes die ze in Italië blijkbaar in plastic zakjes verkopen. De honden schrokken de worstjes in no-time naar binnen, lopen vanaf nu achter haar aan en voegen zich bij ons gezelschap!

De hondjes en ons gezelschap in de achtervolging.

Na een tijdje waren de hondjes ook weer verdwenen. Wanneer we na afloop van de excursie haar een fooi toe stoppen, zegt ze deze te besteden aan worstjes voor “haar” hondjes. Vele gidsen geef je een fooi uit beleefdheid, maar deze gids gun je de fooi en denk je achteraf: “Had ik haar maar wat meer gegeven.”

7 + markant hoofd +

Plots staat midden in Pompeii Margaret met haar camera voor me. Ze vraagt of ze een foto van me mag maken, een close-up zelfs! “Je hebt zo’n markant hoofd”, zegt ze.
Dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd. Of zouden andere mensen dat alleen maar denken? Wat gaat ze nu met mijn hoofd doen?
Margaret is een kunstzinnig typ, alleenstaand, modern en ziet een stuk jonger uit dan ze in werkelijkheid is (60).

Margaret

Zou ze een kunstwerk van me gaan maken? Zou ik in een fotolijstje op haar nachtkastje staan? Allemaal vragen die nu bij me opkomen, nadat ik gretig had gezegd:

“Natuurlijk mag dat!”